Ruim een jaar blogde ik over leven met Add en zonder medicijnen. Nu gebruik ik ze toch. Terugblik op de eerste bevindingen en stand van zaken: Blij dat ik slik – deel 8, dag 7, 27 december 2015 en dag 56, 14 februari 2016.
Ik deed nog een ontdekking op die eerste zondag als metylfenidaat-gebruiker. Ik begon inmiddels serieus te overwegen om mijn ritalin-experiment nog maar een poos te rekken en realiseerde me opeens: in dat geval zal ik mijn pilletjes ook wel eens buitenshuis moeten slikken. Ik zal ze bij me moeten dragen, hele en halve pilletjes in een daarvoor geschikt doosje, liefst in combinatie met een flesje water voor het geval het pillenalarm gaat als er net geen kraan in de buurt is. En er zullen momenten zijn, dat ik me rond pillenalarmtijd in gezelschap bevind en me daarvan los moet zien te maken. Tot dan toe, had ik mijn pillen alleen in bijzijn van Erwin en mijn moeder – 84 en ‘dus’ redelijke grootgebruiker op medicijngebied – ingenomen. Op de laatste zondag van het jaar, bevond ik me in prettige, zelf voor bezoek uitverkoren, maar desondanks minder vertrouwde kringen.
t Bij binnenkomst schoot de vraag me al te binnen waar ik, gekleed in zakloze jurk, mijn pillen en flesje zou laten. En ik besloot gelijk al, dat ik geen wekker ging zetten. Mijn telefoon in de gaten houden tijdens het gesprek wilde ik ook niet. Het gevolg van deze combinatie: