,,Wat een naam”, dacht ik, toen ik hem zag staan van Grounds in Rotterdam, ,,Moonlight Benjamin. Met als verdere omschrijving “Caribbean Voodoo Rock. Grappig.” Nu pas zie ik dat de zangeres van dit “bandje” zelf zo heet. Wow. Past haar wel. Iets met nacht en magie en licht en kracht, power, beter gezegd.
Erwin vroeg me een paar weken geleden of ik vrijdagavond 29 november al wat te doen had. Nee. Of ik die avond dan vrij wilde houden. Voor muziek, een verrassing. Nog voor ons tien jaar samenzijn. En omdat we ons vaak voornemen om elke vrijdagavond uit te gaan. Toen hij gisteren tegen zessen nog niet thuis was van zijn post(-bode)ronde, belde ik maar eens waar hij bleef, en hoe laat we ook alweer weg moesten. Hij was zijn eigen verrassing zowaar bijna vergeten.
Vlak voor vertrek zie ik hem met tickets voor “Grounds.” Leuk. Verbonden het World Music and Dance Center, zijn daar vaak concerten van beginnende en minder beginnende beroemdheden uit alle windstreken. En ik heb er op groot scherm de eerste inhuldiging van president Obama gezien, in emotionele feeststemming. Een herinnering die melancholiek stemt.
Het was er toen veel drukker dan nu. Als even na negen de band klaarstaat, komt iemand het podiumcafé binnen om publiek te verzamelen. Vier slanke gitaarjongens op een podium, met afwachtende blikken. Uitgaanspubliek waarin wij nog lang niet tot de oude garde behoren. Ze gaan los, de jongens. Moonlight komt op, in zwarte sprookjesjurk met sluier en zet haar stem op. Een power, melodieus en dramatisch tegelijk, de energie van het publiek nogal overstemmend. Ze beweegt, sensueel, aards, extatisch, terwijl de gitaarjongens een ongelooflijke herrie maken, herrie die op de een of andere manier perfect lijkt. Moonlight heeft oog voor het publiek, zeker, is gewend om bekeken te worden. Toch lijkt het haar daar maar nauwelijks om te gaan. Inmiddels weet ik iets meer van haar. Ze groeide op in het kerkkoor van haar weeshuis in Port au Prince, Hatïti, en is voodoopriesteres. Ze bracht vorig jaar een eerste plaat uit, die goed ontvangen werd. Ze stond op Lowlands, onder andere.
Ik ben blij dat ik er ben, dat we uit zijn, samen, bij live muziek, en wat voor muziek. Toch voel ik me aangesproken, en dus een beetje schuldig, als Moonlight na een paar nummers, zich wat wanhopig tot de zaal richt: ,,Est-ce que vous êtes là?” Ik wist niet dat ik nog Frans verstond. Ik verstond ook een volgende zin: ,,Ouvre vos coeurs.” Of denk ik dat te horen? Ik ben er in ieder geval mee bezig dat ik de mensen om me heen zo weinig enthousiast vind. Ondertussen wil ik graag dansen, of vind ik dat ik wil dansen, en houd me verlegen in. Omdat de anderen dat ook doen.
Pas als ze het laatste nummer heeft aangekondigd, slaat de vonk over. Tot na de toegift. Dan is het zaaltje vrijwel direct weer leeg, op een dj na. Erwin en ik dansen nog even, dan maar met ons tweeën. Tot we nog wat gaan drinken.
Ik wil Moonlight en haar band nog eens zijn, maar dan ergens waar ze echte fans heeft. Zou wel eens een heel andere avond kunnen worden.