Door Kerst overvallen

Het is Kerstavond. Ook bij ons. Kijk maar naar de foto. Onze boom is klein, maar hij staat er al vier dagen. Andere jaren kocht ik er op 23 of 24 december een, of nam ik me voor er volgend jaar toch echt een te kopen. Nu kwam Erwin met dit boompje aanzetten. Ik had de kerstversieringen van vorige jaren uit de kelder gehaald, met het idee daar andere planten in huis mee te behangen. De doos staat nog vrijwel onaangetast in de kamer. Komt nog. Net als de Kerstkaarten nog komen. Ik zou ze dit jaar eens ruim op tijd versturen. Dankzij mijn postbaan weet ik maar al te goed wanneer dat is.

En toch overviel het me weer, de Kerst. Anderhalf uur geleden zocht ik nog boodschappen bij elkaar, waarvan ik gisteravond bedacht dat ik ze niet pas morgen in huis kan halen. Die kerstkaarten zullen nieuwjaarskaarten worden. Dat ik nooit echt voorbereid ben op dagen als Kerst, zal er deels mee te maken hebben dat ik geen gezin en geen baan heb en dat we thuis ook geen grote Kerstvierders waren. Ik heb veel kerstavonden aan de rand van het zwembad, in hotelkamers of in de bioscoop doorgebracht. Omdat ik op dat moment in een warm land woonde waar meer mensen Kerst aan het zwembad vierden, maar vaker omdat ik gewoon weg wilde zijn, geen zin had in ‘gedoe’. Sinds ik vorige week schreef dat ik tegen smartphones was en tegen zoveel dingen waar ik niet mee om wist te gaan, trek ik het waarom van mijn weerstand in twijfel. Goed, ik heb moeite met het commerciële circus rond de Kerst en met idee de vrede te bezingen terwijl oorlog elders in de wereld welig tiert. En ik heb meegekregen dat het niet-Nederlands is om aan Kerstavond veel betekenis te hechten; Kerst is hier toch op 25 en 26 december? Maar juist zonder me al te zeer verbonden te voelen aan strakke tradities, ben ik helemaal vrij om deze donkere dagen aan het eind van het jaar, waarin veel  mensen elkaar opzoeken en extra aandacht geven, in te vullen zoals ik dat zelf wil. En ik houd best van gezelligheid, helemaal op donkere dagen.

Moet ik er alleen wel op tijd aan denken. En daarbij zitten mijn ADD-trekken me in de weg.

Vorig jaar om deze tijd – 24 december, 19.39 uur – zat ik te schrijven. Ik werkte aan een opdracht die ik maanden eerder enthousiast had binnengehaald, waar ik twee weken eerder een bijeenkomst voor had bijgewoond, een week daarna twee mooie  interviews voor had afgenomen en dat de krant in kon zodra ik klaar was. Door omstandigheden was dat er niet van gekomen, maar nu moest het gebeuren. Ik schatte nog heel even nodig te hebben. Ik wilde voor de Kerst klaar zijn en zo niet dan toch in ieder geval voor de afscheidsceremonie van Els, op de 27e december.

Ik heb niet meer met Erwin op de bank gezeten, die Kerstavond. Zal ergens in de nacht naar  bed zijn gegaan. Eerste, tweede en derde Kerstdag lag mijn schrijven stil; daarna ging ik ‘nog even’ verder. Eind januari stond het verhaal in de krant. Ik was er trots op en tegelijk schaamde ik me. Ik wilde zo graag en deed er zo lang over. Ik schaamde me zo zeer dat ik de betreffende krant sindsdien nauwelijks  meer durfde te benaderen… en dat ik naar de psycholoog stapte. Die, dat weten jullie inmiddels, over ADD begon. Wat volgde is geschiedenis.

Deze Kerstavond blog ik. Maar niet te lang. Ik wil dat dingen anders gaan. Dingen gaan ook anders, al heb ik de neiging om vooral te zien wat nog niet gaat zoals ik wil. We hebben inmiddels gegeten, het is kwart voor tien, ik loop dit stukje nog een keer na op fouten. Goed, morgen is het pas echt Kerst. Dan kook ik voor (Erwin en mij en) mijn moeder, op de eerste Kerst dat mijn vader niet meer thuis woont. Daar wil ik helemaal bij zijn, uitgerust en al. Dat ben ik niet vaak, op dat soort ‘onverwachte dagen.’ Er is altijd wel iets dat nog af moet.

Zoals dit verhaal. Net toen ik dacht dat ik bijna klaar was, kwam Erwin zeggen dat het eten klaar was. Ik stond niet gelijk op. Zou ik een razendsnel einde breien aan deze blog of doorgaan tot het perfect is?

Het is een combinatie geworden. Het is Kerstavond, maar dat zegt ons allebei niet zo heel veel. We hebben gegeten en daarna ging ik terug voor de finishing touch. Eventjes maar. Doet er niet toe, wat Kerstavond voor mij betekent. De komende dagen wil ik vrij en fit zijn. En de rest van deze avond besteed ik met de man die mij lief is.

Stok achter de deur van vandaag: Rein Cremer. Dank je Rein!

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *