Ik ga hier weer mee stoppen, dit bloggen. Het klopt niet, het past niet meer. Nu in ieder geval niet. Het schrijven op een site die onherroepelijk met ADD te maken heeft, de voortdurende blik op mijzelf en mijn beslommeringen, en het delen van lessen als: ,,Goh, mijn glas is vaker halfleeg in plaats van halfvol dan ik dacht.” Het is niet dat ik me schaam, noch voor de diagnose die ik in 2015 vierde, noch voor de lessen die ik al bloggend leer. Meer dat dit niet de dingen zijn waar ik nu, in deze fase van mijn leven en in de rollen die ik tegenwoordig heb, de aandacht op wil vestigen. Niet van “de buitenwereld” en ook niet van mezelf.
Dat doe ik dus voorlopig niet meer. Waar ik wèl mee doorga, is dingen delen, ervaringen uit mijn dagelijks leven en uit mijn zenleraarschap. Op Facebook. Daar heb ik ideologisch dan wel enige moeite mee, maar ondertussen vind ik het hartstikke leuk om daar mijn vrienden, familie en kennissen te volgen en op de hoogte te houden. En ook weer op LinkedIn. Anders leuk. Misschien ga ik ook wel Instagrammen. We’ll see.
En ik blijf schrijven. Heel eerlijk gezegd, was dit blog-experiment ook een onderzoekje naar hoe het voelt om dat weer te doen, bijna drie jaar voordat ik voor het laatst een journalistiek artikel publiceerde. Dat laatste artikel was nooit bedoeld als “laatste artikel”, hooguit als laatste artikel voor een poosje, omdat ik, mijn handen vol met mantelzorg en het opzetten van zenschool, tijdelijk op een deadline- en zorgenlozere manier in mijn inkomen wilde voorzien. En met de time-out in het schrijven in opdracht viel, waarschijnlijk mede door mijn associaties van broodschrijven met dag- en nacht werken, deadlinestress en ondertussen nauwelijks rond kunnen komen, ook mijn plezier-schrijven stil.
Nou, dat voelde goed. Zowel de time-out als de come back. Voelt nog steeds goed. Opnieuw: hoe en wat en wanneer en waarover en waar precies weet ik nog niet, maar: wordt vervolgd.