december 2019 - Anke Welten

Toch maar niet

Ik ga hier weer mee stoppen, dit bloggen. Het klopt niet, het past niet meer. Nu in ieder geval niet. Het schrijven op een site die onherroepelijk met ADD te maken heeft, de voortdurende blik op mijzelf en mijn beslommeringen, en het delen van lessen als: ,,Goh, mijn glas is vaker halfleeg in plaats van halfvol dan ik dacht.” Het is niet dat ik me schaam, noch voor de diagnose die ik in 2015 vierde, noch voor de lessen die ik al bloggend leer. Meer dat dit niet de dingen zijn waar ik nu, in deze fase van mijn leven en in de rollen die ik tegenwoordig heb, de aandacht op wil vestigen. Niet van “de buitenwereld” en ook niet van mezelf.

Dat doe ik dus voorlopig niet meer. Waar ik wèl mee doorga, is dingen delen, ervaringen uit mijn dagelijks leven en uit mijn zenleraarschap. Op Facebook. Daar heb ik ideologisch dan wel enige moeite mee, maar ondertussen vind ik het hartstikke leuk om daar mijn vrienden, familie en kennissen te volgen en op de hoogte te houden. En ook weer op LinkedIn. Anders leuk. Misschien ga ik ook wel Instagrammen. We’ll see.

En ik blijf schrijven. Heel eerlijk gezegd, was dit blog-experiment ook een onderzoekje naar hoe het voelt om dat weer te doen, bijna drie jaar voordat ik voor het laatst een journalistiek artikel publiceerde. Dat laatste artikel was nooit bedoeld als “laatste artikel”, hooguit als laatste artikel voor een poosje, omdat ik, mijn handen vol met mantelzorg en het opzetten van zenschool, tijdelijk op een deadline- en zorgenlozere manier in mijn inkomen wilde voorzien. En met de time-out in het schrijven in opdracht viel, waarschijnlijk mede door mijn associaties van broodschrijven met dag- en nacht werken, deadlinestress en ondertussen nauwelijks rond kunnen komen, ook mijn plezier-schrijven stil.

Nou, dat voelde goed. Zowel de time-out als de come back. Voelt nog steeds goed. Opnieuw: hoe en wat en wanneer en waarover en waar precies weet ik nog niet, maar: wordt vervolgd.

Vleugels

Opmerkelijk energiek ging ik gisterochtend de deur uit. Minstens even energiek fietste ik zes uur later van Bijbaan naar Dordrecht. De eerste helft van dit jaar maakte ik die fietstocht een paar keer per week, maar sinds de (fiets!-)vakantie afgelopen zomer was het er vrijwel niet meer van gekomen. Vooral om logistieke redenen – ik gaf dit seizoen alleen ’s avonds les in Dordrecht, en ga meestal alleen voor die lessen uit Rotterdam heen en weer. Na afloop, tegen 10 uur ’s avonds, heb ik niet meer zo’n zin in een rit van bijna anderhalf uur.

Nu fiets ik naar de molen Kijck over den Dijck. Vooralsnog kende ik die vooral van het uitzicht, boven daken uit, vanuit onze zendo. Een paar maanden geleden meldde molenaar Peter zich aan voor een meditatiecursus. ,,Volgende keer bij mij”, grapte hij na de proefles. En aan het eind van een cursusavond een paar weken later, meldde hij dat hij tijdens het mediteren voor zich zag hoe wij met zijn allen op de molen zaten te mediteren.

Binnenkort is het zover. Ondertussen heeft hij Erwin en mij trots “zijn” molen laten zien, van de molenstenen waartussen het graan gemalen wordt, de etages met zakken meel, de stelling waar de wieken in gang worden gezet, tot bovenin de kap. Nu laat hij me zien waar we gaan zitten als het hard waait of regent. Is het te doen, dan sluiten we het zenjaar mediterend af, op de stelling van de molen. Opeens voel ik vleugels.

Ingeleverd

Ingeleverd. Ik ben af van de boekhouding van 2018. De boekhouder, doorgaans moeilijk te peilen, lacht als hij me ziet. Waarschijnlijk omdat ik ook lach. De schaamte voorbij. Twee keer een inleverafspraak afgezegd, voor werk dat nauwelijks tijd en moeite had gekost als ik het had bijgehouden. Na mijn laatste afbellen maakten we geen nieuwe afspraak. ,,Kom maar als je zover bent, jij bepaalt nu het tempo.” Dus mijn entree, een tas mappen in mijn hand, komt onverwachts.

Hij is niet boos. Hem maakt het niets uit. Ik ben de enige die last heeft van mijn eigen achterstanden. Hoewel… ook Erwin natuurlijk, getuige van mijn chagrijn, zelfs, of zelfs vooral, als hij me probeerde te helpen. En indirect nog veel meer mensen, omdat deze achterstanden onevenredig veel van mijn aandacht vroegen, die ik niet aan hen, of mijn lessen of mijn andere werk kon besteden.

Ik had opluchting verwacht, maar voel hoofdpijn, en daar dan weer teleurstelling om. Ook verdriet, klein, niet fijn. Het is niet zo dat mijn leven sinds de gemiste deadlines heeft stilgestaan. Ik heb gewerkt, lesgegeven, ben uitgeweest, heb een opleidingsdag gevolgd, ben naar een uitvaart geweest. En in zekere zin juist wel. Een hele reeks zaterdagen en doordeweekse baanvrije uren, voelden niet vrij. Het voelde alsof ik vastzat en bij elk idee dat me opkwam werd teruggefloten: “nee, eerst de boekhouding.”

Ik voel ook energie, neigend naar ongeduld. Niet vanavond, maar morgen ga ik aan Die Andere Dingen beginnen.

Ongenadig

Het is nog wat zoeken met deze blog. Wanneer schrijf ik, maar vooral ook waarover?

De wanneervraag lijkt lastig te beantwoorden, maar dat valt stiekem best mee. Als ik wil bloggen valt er altijd wel tijd te vinden, al is het ’s ochtends heel vroeg. Het lastigst is het risico dat “moeten bloggen” een excuus wordt om belangrijker zaken voor me uit te schuiven.

Waarover te schrijven is een lastiger vraag. Ik weet wel dat ik het niet of nauwelijks over ADD en ADHD wil hebben. Omdat ik me daar al nauwelijks meer mee bezighoud. Al in de eerste zencursus die ik gaf viel me op dat heel veel mensen (iedereen, tot op zekere hoogte) ermee tobben dat zij bepaalde dingen heel graag willen doen en toch niet doen. Dat zij minder geleefd willen worden, vaker willen kunnen genieten, vaker rust willen ervaren, maar het niet op kunnen brengen om tien minuten stil te zitten om dat te bereiken. Ik heb gezien dat stilzitten de een meer moeite kost dan de ander en dat AD(H)D bij die verschillen een rol kan spelen. Maar waar de een, wegens zijn of haar AD(H)D, het stilzitten bijna onmogelijk vindt, lastiger dan de gemiddelde andere cursist, vindt de ander het, eveneens wegens AD(H)D, juist heerlijk om, al mediteren, een paar keer per dag, even helemáál niets te hóeven. Geniet die daar dus, lijkt het, meer van dan de andere gemiddelde cursist. Hetzelfde valt overigens op bij mensen die bijvoorbeeld herstellende zijn van een burn-out of mensen die chronische lichamelijke klachten hebben; ook zij vinden het lastiger of juist prettiger om te mediteren dan gemiddeld. Er valt dus geen peil op te trekken. Behalve dat iedereen wel ìets heeft dat hem of haar tot uitzondering maakt en dat we daarin dus allemaal veel meer met elkaar gemeen hebben dan we denken.

Ik verwachtte dat, als ik niet over ADD zou schrijven, deze blog lichter en luchtiger, vrolijk en energieker zou worden dan versie 1.0. Ik besloot vooral te schrijven over wat me op het moment van schrijven bezighoudt. Als zen-oefening, ook om al doende te onderzoeken wat mij zoal bezighoudt.

Tja, en dan komt er dus wat er komt, en blijk ik veel vaker halflege glazen te zien dan ik dacht. Ik beschouw mezelf als optimist. Tegelijkertijd heb ik een ongenadig scherp oog voor wat (nog) niet op orde is. De boekhouding, te volle tassen, verloren portemonnees, planningscapaciteiten, bewijsdrang, de bijbaan die ik – ik verklap het alvast – nodig heb om de eindjes aan elkaar te kunnen knopen. En, warempel, dat er, vooral potentiële blogonderwerpen bij me opkomen waar ik liever niet over wil schrijven.

Geen idee hoe, maar wordt vervolgd.

Moonlight

,,Wat een naam”, dacht ik, toen ik hem zag staan van Grounds in Rotterdam, ,,Moonlight Benjamin. Met als verdere omschrijving “Caribbean Voodoo Rock. Grappig.” Nu pas zie ik dat de zangeres van dit “bandje” zelf zo heet. Wow. Past haar wel. Iets met nacht en magie en licht en kracht, power, beter gezegd.

Erwin vroeg me een paar weken geleden of ik vrijdagavond 29 november al wat te doen had. Nee. Of ik die avond dan vrij wilde houden. Voor muziek, een verrassing. Nog voor ons tien jaar samenzijn. En omdat we ons vaak voornemen om elke vrijdagavond uit te gaan. Toen hij gisteren tegen zessen nog niet thuis was van zijn post(-bode)ronde, belde ik maar eens waar hij bleef, en hoe laat we ook alweer weg moesten. Hij was zijn eigen verrassing zowaar bijna vergeten.

Vlak voor vertrek zie ik hem met tickets voor “Grounds.” Leuk. Verbonden het World Music and Dance Center, zijn daar vaak concerten van beginnende en minder beginnende beroemdheden uit alle windstreken. En ik heb er op groot scherm de eerste inhuldiging van president Obama gezien, in emotionele feeststemming. Een herinnering die melancholiek stemt.

Het was er toen veel drukker dan nu. Als even na negen de band klaarstaat, komt iemand het podiumcafé binnen om publiek te verzamelen. Vier slanke gitaarjongens op een podium, met afwachtende blikken. Uitgaanspubliek waarin wij nog lang niet tot de oude garde behoren. Ze gaan los, de jongens. Moonlight komt op, in zwarte sprookjesjurk met sluier en zet haar stem op. Een power, melodieus en dramatisch tegelijk, de energie van het publiek nogal overstemmend. Ze beweegt, sensueel, aards, extatisch, terwijl de gitaarjongens een ongelooflijke herrie maken, herrie die op de een of andere manier perfect lijkt. Moonlight heeft oog voor het publiek, zeker, is gewend om bekeken te worden. Toch lijkt het haar daar maar nauwelijks om te gaan. Inmiddels weet ik iets meer van haar. Ze groeide op in het kerkkoor van haar weeshuis in Port au Prince, Hatïti, en is voodoopriesteres. Ze bracht vorig jaar een eerste plaat uit, die goed ontvangen werd. Ze stond op Lowlands, onder andere.

Ik ben blij dat ik er ben, dat we uit zijn, samen, bij live muziek, en wat voor muziek. Toch voel ik me aangesproken, en dus een beetje schuldig, als Moonlight na een paar nummers, zich wat wanhopig tot de zaal richt: ,,Est-ce que vous êtes là?” Ik wist niet dat ik nog Frans verstond. Ik verstond ook een volgende zin: ,,Ouvre vos coeurs.” Of denk ik dat te horen? Ik ben er in ieder geval mee bezig dat ik de mensen om me heen zo weinig enthousiast vind. Ondertussen wil ik graag dansen, of vind ik dat ik wil dansen, en houd me verlegen in. Omdat de anderen dat ook doen.

Pas als ze het laatste nummer heeft aangekondigd, slaat de vonk over. Tot na de toegift. Dan is het zaaltje vrijwel direct weer leeg, op een dj na. Erwin en ik dansen nog even, dan maar met ons tweeën. Tot we nog wat gaan drinken.

Ik wil Moonlight en haar band nog eens zijn, maar dan ergens waar ze echte fans heeft. Zou wel eens een heel andere avond kunnen worden.